De afgelopen dagen heb ik knetterhard gewerkt. Veel bereikt. En dan, na drie dagen, is het vandaag weer een ‘gewone’ werkdag. Aan het begin van de dag kan ik er niet omheen. Er is een enorme ‘frog’: een overvolle email box. Ik moet er iets mee; de vraag is ‘wat’?
Dan moet ik even terugdenken aan een presentatie die ik dinsdag mocht bijwonen van Peter Hinssen (The New Normal ; The network always win). Een zeer inspirerend verhaal, maar ook redelijk ‘eye-opening’. Hij gaf toen een mooi voorbeeld (een van de velen) waaruit blijkt dat we in een tijd zitten van radical change en er een groot verschil is in manier van werken tussen de jongere en oudere generatie. En ja, ik hoor (net als Peter) tot de oudere generatie.Hij vertelde dat zijn dochter een probleem had met haar laptop. En hij -als de it specialist in het gezin – moest dit probleem voor zijn dochter oplossen. Het was snel duidelijk wat er mis was. Zijn dochter had ruim 1700 ongelezen emails in haar inbox. Toen hij zijn dochter daarop wees, was het snel opgelost. Ze selecteerde alle emails en gooide ze in een klap weg. Klaar!
Het is heel verleidelijk om dat ook te doen met de mails waar ik tegenop kijk. Gewoon alles selecteren en ‘delete’. Wat een opluchting.
Toch doe ik het maar niet. Ik kies voor een soort tussenoplossing. Alles selecteren en ‘plop’ in een archief mapje. En zo kan ik de dag beginnen met een schone lei. Heerlijk!
Is email werk? Dat is de vraag. Voor mij is email gewoon een tool. Geen plicht, geen last. Maar iets wat mij moet helpen om mijn werk te doen, om de resultaten te bereiken die bijdragen aan het succes van het bedrijf waar ik voor werk.
Terwijl ik dit stukje schrijf, luister/kijk ik naar een Google Hangout van Luis Suarez over #noemail. En grappig, net nu hebben ze het over Happiness at work. Heel stellig wordt gezegd ‘If I ask people “What is the one thing you want to ditch to be happier at work?” people definitely say email and meetings.’. Ik kan dat alleen maar beamen.
Vorig jaar heb ik meegedaan aan de WeQuitMail week. Een aantal collega’s zullen zich dat nog wel herinneren. Het was een mooie ervaring. Het gave was dat het twee kanten op werkte. Want als ik mijn manier van werken verander, dan gaan anderen daarin meebewegen. Dus collega’s veranderden hun manier van werken om met mij samen te kunnen werken, omdat ik niet per mail bereikbaar was. Iedereen een beetje uit zijn comfort zone.
Alweer bijna een jaar verder ben ik stiekem volop weer in de emailsleur gevangen. Toch houd ik vast aan de overtuiging dat we echt veel minder met email zouden kunnen werken omdat er gewoon veel manieren zijn om effectiever te werken dan met email. Ik laat het niet gebeuren dat email bepaalt waar ik mee bezig ben en waar ik mijn tijd aan besteed. Tegelijkertijd weet ik dat voor heel veel anderen dit wel de realiteit is.
#noemail; don’t let email own your work.