Vandaag heb ik mijn auto verkocht. Mijn Mini, waar ik sinds 2014 met veel plezier in gereden heb. Sinds januari rij ik electrisch, en de Mini – met inmiddels veel kilometers op de teller – had zijn dienst gedaan.

Ik was niet voorbereid op het gevoel dat ik kreeg toen ik wegliep bij de ANWB, waar ik mijn auto achterliet. Een gevoel dat ik jaren geleden ook had. Alsof er een last van mijn schouders viel. Alsof ik ineens veel meer lucht kreeg. Alsof de zon meer dan normaal ging schijnen. En dat voor een auto. Ik heb niks met auto’s.

De mini en ik. Het was een mooie combi. Klein en wendbaar. Overzichtelijk. Ik ben heel blij met die auto geweest. Bij de keuze van een nieuwe auto, had ik maar een paar wensen. 100% electrisch – niet een beetje, maar all the way – , voldoende actieradius en niet te groot want hij moet goed passen op mijn vaste parkeerplek, waar ik ook nog twee fietsen heb staan. De auto koos ik uit op advies van de leasemeneer. Ik heb er niet in gereden; ik heb er niet eens in gezeten. Ik vertrouwde erop dat het wel ok zou zijn. Mijn eerste reactie, toen de auto afgeleverd werd, was ‘wat is ie groot!’. Maar met parkeercamera’s en overal piepjes kan ik er prima mee uit de voeten. Niet veel mensen zouden een auto zo kopen. Maar ik zei al, ik heb niks met auto’s.

Terug naar dat gevoel. Die verlichting. Vijf jaar geleden – ik had de mini toen nog geen jaar –had ik dat gevoel ook, toen ik besloot ik mijn relatie te verbreken. Omdat ik mijn leven wilde leiden op mijn eigen voorwaarden; me niet langer te richten op de verwachtingen van anderen. To stop living other people’s dreams, en de weg vrij te maken voor mijn eigen dromen.

Mijn partner had de mini voor mij uitgekozen; hij had wel iets met auto’s. De mini is solide en sportief; een auto waar hij wel in wilde rijden, zo af en toe. Ik vond het prima. Leuke auto voor iemand die niks heeft met auto’s.

En nu vandaag voel ik een opluchting als ik de mini achterlaat, die vergelijkbaar is met het gevoel van het moment waarop ik besloot mijn relatie te verbreken. Deze mini, hoe blij ik er ook mee ben geweest, had blijkbaar veel energie in zich, van iets waar ik afstand van wilde nemen. En vandaag realiseer ik me dat die mini het laatste ‘grote’ ding is, wat verbonden is aan ‘toen’. Het huis waar we samen in woonden, verkocht ik twee jaar geleden. Ook toen die verlichting. Inmiddels heb ik mijn eigen leven ingericht. Mijn eigen grote keuze’s gemaakt. Ik ben mijn eigen dromen aan het leven en voel de energie stromen als ik dicht bij mezelf blijf.

Hoe mooi is het om te luisteren naar je gevoel. Zonder woorden heeft het je veel te vertellen. Zoals vandaag. Het laat mij zien dat alles energie is. Positief of negatief. En dat het de kunst is om positieve energie de ruimte te geven en negatieve energie in je leven op te ruimen. De grote schoonmaak. Dit was de laatste stap. Dag mini.

PS: Dit is een mooi voorbeeld van ‘jezelf middenin een verhaal zetten’, waar deze video over ging.