Praters zijn de boosdoeners

Waarom houdt effectiviteit ons zo bezig? We werken zo’n 8 uur per dag, of meer. Tijdens die werkuren kunnen we onze tijd grofwerk aan vier dingen besteden: Denkenof Doen, Praten of Luisteren. Er wordt veel gesproken over (het gebrek aan) executiekracht. Vooral managers hebben het daarover. De oplossing is obvious. Waarom willen we het niet zien?

Voor vooruitgang is denken en doen nodig. Overal waar ik kom, is een groot gebrek aan DOEN. Een erkend probleem. Ik sta bekend als een doener, en dus wordt het gewaardeerd als ik in een organisatie het gebrek aan daadkracht compenseer.

Verontrustend is dat men niet ziet dat er ook een gebrek is aan denkkracht. Denken is onzichtbaar; en in tijden waar aandeelhouders elk kwartaal weer willen zien hoe de zaken staan, neemt men niet echt tijd om te denken. Terwijl denken zo enorm nodig is. Want denken gaat aan het doen vooraf. Goed denken, leidt tot het juiste doen.

Maar denkers worden niet gewaardeerd. Dus trekken ze zich terug in de spelonken van de organisaties en verrichten hun denkwerk zo onzichtbaar mogelijk. Denken is voor hen een urgentie. Denkers moeten denken. Dat is niet te stoppen. Het is geweldig wat deze denkers een organisatie te bieden hebben, maar ze hebben zich bijna onvindbaar gemaakt, want ze zijn ‘lastig’, ongeliefd en bovenal ondergewaardeerd.

Nee, in organisaties zijn de “grote jongens” de mannen en vrouwen met de grote mond. De praters. Zij houden de vergaderingen, boards, stuurgroepen in stand. Waar keer op keer weer gepraat wordt.

En dat terwijl op het domein van sociale interactie (praten en luisteren) juist veel meer waarde zit in het luisteren. Slechts een enkeling bekwaamt zich in de kunst van het luisteren; mooie stof voor het denken, gevolgd door het doen.

In onze steroïde wereld staan de praters op het voetstuk. Praten, praten, maar als het op doen aankomt is het stil in de boardroom. Dan wordt het tijd om te delegeren. Niet zelf aan de bak, maar opdrachten geven; nog meer praten. En als het tegenzit vervolgt op een lager niveau hetzelfde ritueel.

Wie vast houdt aan het vertrouwde komt nergens

Alles beweegt, gaat vooruit. Dat zit in onze natuur. Beweging is normaal. Toch zijn we ons hele leven zijn we bezig om dingen vast te klikken. Een huis, een baan, een relatie. Zekerheid creëren. En terwijl we vasthouden aan het vertrouwde, gaat alles om ons heen vooruit. Door het ‘rotsvast’ vertrouwen in vandaag, staan we stil. Sterker nog, als je in acht neemt dat alles om ons heen vooruit gaat – de maatschappij, technologie, mensen – staan we niet stil, maar gaan we zelfs achteruit.

So welcome to yesterday…

Er zijn mensen die zich vol bravoure in nieuwe avonturen storten. Een enorme ommezwaai maken in hun leven. Soms ook nog ‘demonstratief’. Only a few..

Not for you?  Logisch. Dat zou een mooi zooitje worden. Op zich een interessant experiment, maar waar draait het nu eigen om? Je openstellen voor nieuwe dingen. Ruimte maken in alle vastigheid en vertrouwde dingen voor iets anders. In de natuur gaan dingen ook met kleine stapjes. Geleidelijk en toch vooruit.

Hoe? It’s so simple. Deze blog schrijf ik omdat ik mijn eigen ervaring en inzicht heel graag wil delen. Omdat het me veel gebracht heeft, en ik dat iedereen gun. Dus hoe? Elke week iets te doen waarvan je niet weet wat er uit komt. Iets doen zonder doel. Een mini avontuur. Ontdekken in het klein. Dat zijn we niet gewend, want alles moet een doel hebben. Het moeillijkste is om dat los te laten.

Wat dan? Een gesprek voeren met iemand die je niet kent, een event bezoeken zonder doel, ergens heen gaan, waar je nog nooit ben geweest, iets doen, terwijl je niet weet of je het kan. Gewoon kleine dingen die daarmee heel ‘doable’ zijn. Maar wel elke week. En omdat alles is ingeregeld, regel je dit ook in. Tot het normaal is om open te staan, nieuwe dingen aan te gaan, zonder dat je weet wat er uit komt. Zo ontstaat beweging. Waarheen? Dat is het mooie, dat weet je niet.

Oneliners zijn eenvoudig. Open deuren. Tot je er over na gaat denken, wat het echt betekent. En wat je ermee doet. To do, doing, done… Waar sta jij?