Vandaag heb ik mijn auto verkocht. Mijn Mini, waar ik sinds 2014 met veel plezier in gereden heb. Sinds januari rij ik electrisch, en de Mini – met inmiddels veel kilometers op de teller – had zijn dienst gedaan.
Ik was niet voorbereid op het gevoel dat ik kreeg toen ik wegliep bij de ANWB, waar ik mijn auto achterliet. Een gevoel dat ik jaren geleden ook had. Alsof er een last van mijn schouders viel. Alsof ik ineens veel meer lucht kreeg. Alsof de zon meer dan normaal ging schijnen. En dat voor een auto. Ik heb niks met auto’s.
De mini en ik. Het was een mooie combi. Klein en wendbaar. Overzichtelijk. Ik ben heel blij met die auto geweest. Bij de keuze van een nieuwe auto, had ik maar een paar wensen. 100% electrisch – niet een beetje, maar all the way – , voldoende actieradius en niet te groot want hij moet goed passen op mijn vaste parkeerplek, waar ik ook nog twee fietsen heb staan. De auto koos ik uit op advies van de leasemeneer. Ik heb er niet in gereden; ik heb er niet eens in gezeten. Ik vertrouwde erop dat het wel ok zou zijn. Mijn eerste reactie, toen de auto afgeleverd werd, was ‘wat is ie groot!’. Maar met parkeercamera’s en overal piepjes kan ik er prima mee uit de voeten. Niet veel mensen zouden een auto zo kopen. Maar ik zei al, ik heb niks met auto’s.
Terug naar dat gevoel. Die verlichting. Vijf jaar geleden – ik had de mini toen nog geen jaar –had ik dat gevoel ook, toen ik besloot ik mijn relatie te verbreken. Omdat ik mijn leven wilde leiden op mijn eigen voorwaarden; me niet langer te richten op de verwachtingen van anderen. To stop living other people’s dreams, en de weg vrij te maken voor mijn eigen dromen.
Mijn partner had de mini voor mij uitgekozen; hij had wel iets met auto’s. De mini is solide en sportief; een auto waar hij wel in wilde rijden, zo af en toe. Ik vond het prima. Leuke auto voor iemand die niks heeft met auto’s.
En nu vandaag voel ik een opluchting als ik de mini achterlaat, die vergelijkbaar is met het gevoel van het moment waarop ik besloot mijn relatie te verbreken. Deze mini, hoe blij ik er ook mee ben geweest, had blijkbaar veel energie in zich, van iets waar ik afstand van wilde nemen. En vandaag realiseer ik me dat die mini het laatste ‘grote’ ding is, wat verbonden is aan ‘toen’. Het huis waar we samen in woonden, verkocht ik twee jaar geleden. Ook toen die verlichting. Inmiddels heb ik mijn eigen leven ingericht. Mijn eigen grote keuze’s gemaakt. Ik ben mijn eigen dromen aan het leven en voel de energie stromen als ik dicht bij mezelf blijf.
Hoe mooi is het om te luisteren naar je gevoel. Zonder woorden heeft het je veel te vertellen. Zoals vandaag. Het laat mij zien dat alles energie is. Positief of negatief. En dat het de kunst is om positieve energie de ruimte te geven en negatieve energie in je leven op te ruimen. De grote schoonmaak. Dit was de laatste stap. Dag mini.
PS: Dit is een mooi voorbeeld van ‘jezelf middenin een verhaal zetten’, waar deze video over ging.
sign up
Wil je op de hoogte blijven? Geef je emailadres door en we sturen je een update als we iets nieuws hebben.
Today would have been amazing. I was so looking forward to this. To share my story and pass on the insights that have helped me so much.
But the universe took a different turn. Making today ‘just another day’ in the Corona lockdown period. So this morning I am sitting at my desk in the living room. Showing up for the work and starting the day with a blog. Writing as an alternative to speaking.
I have been thinking of what I can give you that would be of value. Not just today, but what could stay with you and be of value any day. It’s easy. In essence there is only one message that really matters. Just five words that say it all.
So this is what I would like to share with you. These five magical words. And please, pass it on. Because if we all understand and live these words, we will be in a good place. Whatever happens, we will know that we are in it together. You and me.
There is no better way of sharing these five words with you, than with the amazing short film that the French director and actress Maylis de Poncinsmade. In just two minutes:
Je suis donc tu es. That’s it. It says it all. I am because you are. We are in this life together. We are humans, social creatures. Our connectedness is part of who we are.
This video has helped me, with the powerful metaphor of the yellow and black balls, to instantly feel when a black ball situation is happening. And now I have a choice. I can catch the black ball and pass it on. Or … I can leave it where it is. Instead of catching it I share a yellow ball to turn the situation. It’s as easy as that.
Just take this image with you. And you’ll see that you too will be able to spot the black ball situations and turn them into something positive. Pass on positivity, and care for each other.
I am because you are. Thank you, for being you.
sign up
Receive our latest stories & shots of inspiration.
I like challenges. I’m in for the big ones, because “I believe as many as six impossible things before breakfast”. This may get you puzzled; don’t worry, you’re not the first. So let me help you: nothing = impossible. It all starts with believing. ‘I have a dream’, and thank god, we all can dream.
Seeing how we are stuck today, in our never-ending focus on performance and perfection, I have a dream that one day we will find ourselves and live life to the fullest, making way for our potential. Not because we have to be our best, but because we are becoming who we are. Which, according to philosopher Friedrich Nietzsche, is our purpose in life. And with all I know and feel, I tend to agree.
Stuck huh? Yeah, stuck. Our mental health is on an all-time low. There are different issues. For one it’s our idea of how we are supposed to be. Our idea of normal. Normal has become a very slim concept. Strangely, it’s not so normal to fit the normal brief anymore. We seem to have a diagnose for everyone (OCD, ASS, ADHD to name a few). There even is a mental illness that we call ‘snapchat dysmorphia’, for people who want to look like their perfect snapchat picture – with filters – and who go to a doctor to make this happen.
In schools we train our children to perform well. You could even argue that we are ‘programming’ our children. Just have a look at this video and you can see what I mean. And we measure the performance to ensure that our kids improve.
The benchmark is the holy grail and tells us what performance we should be looking for. So what happens to our special talents if we all need do ‘the same dance’? The only dance we’ll be able of dancing will be a dance that robots – at some point – will be doing better than us. Did you know that artificial intelligence is going to exceed our human intelligence?
So we could ask ourselves this question: Are we – humans – the failing prototype of what we will improve with artificial intelligence?
I dare say no! Maybe in our current view, being homo sapiens. Literally this means wise man. But being wise – on the long run – is no longer what makes us stand out.
It’s time to rethink our own position. Time for a transformation to become who we are born to be: connected. You, me, us, we are Homo Conexus. We distinguish ourselves by our ability, but also our need, for being connected.
So this is my big project. A lifetime of transformation. To see ourselves in a different light. A light that shines bright and sparkles with our great potential. A light that shines so bright it can embrace us all. If only we can learn to see. Seeing is believing. And we can start seeing in our dreams.
Na maanden schrijven, redigeren, opmaakedities en drukproeven is het zover. Het boek is uit! Op 29 november vond de officiële boekpresentatie plaats in DUS in Utrecht.
Steeds meer erger ik me aan de ‘Happiness’ hype. Er is een eindeloze stroom van boeken en filmpjes over hoe we ‘happy’ kunnen zijn (het voelt bijna als ‘moeten’ zijn). Wat in deze hele beweging over het hoofd wordt gezien, is dat geluk niks is zonder ongeluk. Altijd ‘happy’ zijn bestaat niet. En over dat ongeluk hebben we het niet. De sociale media dragen daaraan bij. We zien vooral alle ‘happy’ momenten, want je deelt niet zomaar je ellende. Terwijl die ellende best heel mooi kan zijn.
Een paar jaar geleden kreeg ik een notitieboekje van een oud-collega. Een ‘mooi’ boekje. En ze vertelde er bij ‘Ik hoop dat een mooi boekje zorgt voor een verzameling mooie ideeën, die je met veel plezier terug leest’. Dat boekje was zo mooi, dat ik er niet in durfde te schrijven. En zo heeft het anderhalf jaar ongebruikt in de kast gelegen. Tot ik twee jaar terug begon met schrijven. In zo’n boekje schrijf je ook niet zomaar. Dat wordt ‘echt’ schrijven. Met een vulpen.
Twee jaar later lees ik in de ochtendzon mijn schrijfsels weer terug. Wat fijn dat ik de tijd heb genomen om dingen op papier te zetten. Met aandacht. Dankbaar ben ik voor de woorden die ik nu terug kan lezen.
En daar staat het: “The Emotional Scale”.
Wat als je emotie ziet als een schaal, waarbij je kijkt naar het vermogen van iemand. Het bereik. Misschien heb je alleen een bereik tussen -2 en +2. Anderen hebben een bereik van -5 tot +5. Net als het stembereik. Sommige mensen hebben een groot bereik, bij anderen is het klein.
Je kunt je vermogen (bereik) omarmen, of ertegen vechten. Het laatste is zinloos. Je bent wie je bent.
Ik denk dat je jouw eigen bereik op kunt rekken. Dat kost moeite, want het haalt je uit je comfortzone. Als het eenmaal is opgerekt, kun je niet meer terug.
Je bereik ontkennen, betekent voor een deel ‘verlamd’ zijn. Dat is ook wat bepaalde medicijnen doen. Dus is een groot bereik een last? Is het een beperking; is het een ziekte? Of is het een gave?
Zo staat het er, van begin tot eind. Begin 2018 opgetekend in mijn mooie boekje. Ik heb het er nadien vaak over gehad. Deze scale. Dat inzicht, was een eureka moment. Zo kun je dus ook naar de dingen kijken. In plaats van alles te doen om ‘happy’ te zijn, inzicht krijgen in jouw eigen spectrum, en daar ok mee zijn.
Op onderstaande tekening zie je drie denkbeeldige mensen. Marieke, Jasper en Piet. De emoties van Marieke gaan grofweg tussen -1 en +1, van Jasper tussen -3 en +3. En Piet heeft het grootste bereik, van -5 tot +5.
Zo is iedereen anders. Mensen met depressieve klachten hebben vaak een groter spectrum. Ze kunnen heel diep gaan, maar ook heel hoog. Dus een groot bereik. Daar is niks mis mee, als je maar weet dat er na een dip ook weer een piek gaat komen. Veel creatieve mensen hebben ook een groot spectrum. Vaak komt uit die dip namelijk veel moois. Een piek is geluk, maar zo zie je, je kunt nooit alleen op een piek zitten, tenzij je bereik zo vlak is dat er geen pieken, en dus ook een dalen zijn. Dat kune je geen geluk noemen.
Wat medicijnen zoals Prozac doen, is het spectrum afvlakken. Dus voor iemand die een groot bereik heeft – zoals Piet – zal hij met het slikken van de medicijnen minder intense emoties hebben. Zijn bereik wordt een stuk kleiner. Precies dat is ook wat mensen, die antidepressiva slikken, zeggen. Dat het voelt alsof je ‘dof’ bent.
Dus in plaats van de dalen, en daarmee de pieken, te temperen, kun je ook mensen helpen met inzicht in hun spectrum. Te omarmen wat hen gegeven is, en te leren dat emoties golfbewegingen zijn, net als de zee. En het vertrouwen te geven dat er steeds nieuwe golven komen. Het hebben van een groot spectrum is wat heftiger. Maar eigenlijk meer een gave, dan een beperking.
En zo weer terug naar happiness. Geluk is niks zonder ongeluk. Terwijl ongeluk misschien ook een verkeerd woord is voor de rijkdom van diepere dalen.
